او میگوید: “خطر طرح نفت در برابر ساختمان این است که پروژههای بیفایده و پرهزینه به اجرا گذاشته شود و در نهایت عراق مثل خیلی از کشورهای آفریقایی زیر بار قرض برود”.
عراق بعد از چهل سال جنگ و هرج و مرج، شدیداً نیاز به نوسازی و گسترش صنایع پتروشیمی خود دارد. چینیها هم به بهترین وجه از این فرصت استفاده کردهاند. پکن با خرید ۴۴درصد از صادرات نفت خام عراق، نخستین مشتری نفتی این کشور است. به موازات خرید نفت، شرکت “پتروشینا” (یا پترو چاینا)، بهرهبرداری از میدان نفتی بزرگ “حلفایه” را در کنار شرکت “توتال انرژی” فرانسوی به عهده گرفته است.
در سال ۲٠۱٩ پکن و بغداد توافقنامهای امضا کردند که “نفت در برابر ساختمان” نام گرفت. بعد از سه سال، طرحهای متعددی در چارچوب این توافق به اجرا درآمده. بغداد دو شرکت بزرگ پاور چاینا” (Power China) و “سینوتک” را برگزیده تا طی دو سال هزار مدرسه بسازند. قرار است که در چارچوب طرح مجموعاً ٨ هزار مدرسه و یک فرودگاه ساخته شود. در مقابل، عراق روزانه صدهزار بشکه نفت به چینیها می فروشد شرط اینست که پروژهها حتماً توسط شرکتهای چینی اجرا گردد. البته شرکتهای چینی نیز متعهد شدهاند که از “نیروی انسانی و مواد اولیۀ بومی” استفاده کنند.
چین در حوزۀ نفت و انرژی با اکثر کشورهای عرب همکاری دارد؛ در این میان عراق طی ده سال اخیر رتبۀ سوم را احراز میکند. اما همانطور که سفیر چین گفته، این تازه شروع کار است.
نفت در برابر ساختمان
خبرگزاری فرانسه از بغداد گزارش میدهد که این روزها کار “انجمن دوستی عراق و چین” بسیار رونق گرفته و جای خالی در کلاسهای آموزش زبان چینی به دشواری پیدا میشود.
سفیر چین در بغداد اخیراً گفته است: “این تازه اول کار است”… به گفتۀ او مبادلات تجاری دو کشور در سال ۲٠۲٠ از مرز سی میلیارد دلار فراتر رفته است. به احتمال زیاد این روند در سالهای آینده ادامه خواهد داشت.
راه ابریشم نوین و عراق
با اینحال، چشمانداز همکاری با شرکتهای چینی و امید به درآمدهای سرشار، شرکتها وسرمایهگذاران کوچک و بزرگ عراق را سخت ذوقزده کرده است.
لیث احمد که از چین خردهریز الکترونیکی وارد میکند، میگوید:”وقتی برای کار به چین میروم، حتماً باید زبان چینی بلد باشم زیرا هیچ یک از طرفهایم در آنجا انگلیسی صحبت نمیکند”. او اطمینان دارد که آموختن زبان چینی سرمایهگذاری عاقلانهای است که در سالهای آینده منافع زیادی به همراه خواهد داشت.