گازهاي سحابي نشري عمدتا در بخش قرمز يا سبز طيف مي‌تابند، زيرا با حرارت ستارگان جوان گرم درون سحابي گرم شده‌اند. غبار سحابي، نور ستارگان جوان داخل و اطراف سحابي بازتابي را پراکنده مي‌کند. زمانی که ستاره‌های پرجرم می‌میرند و ماده درونشان را به فضا پرتاب می‌کنند، یک سحابی زاده می‌شود. به وجود آمدن این سحابی‌ها با موج‌های پرانرژی همراه است که در فضا منتشر شده و باعث تحریک سحابی‌های دیگر برای ستاره زایی می‌شوند. در این سحابی‌ها، گاز یونیزه شده‌ای وجود دارد که پرتوهای الکترومغناطیس را تابش می‌کنند و مانند یک چراغ نئونی درخشان می‌درخشند. مثلا سحابی پنجه گربه در فاصله ۵۵۰۰ سال نوری از زمین، رنگ سرخش را مدیون اتم‌های یونیزه هیدروژن است.
اگر ستاره ها مقداری سردتر باشند یا اینکه چگالی گازها در سحابی زیاد باشد گازها فقط نور ستاره ها را بازتاب می دهند. سحابی که ستاره های خوشه پروین را در بر گرفته از نوع بازتابی است. نور از تمام سطح سحابی صادر نمی‌شود بلکه از عده زیادی از لکه‌های کوچک روشن بر می‌خیزد که مجموع کلی سطح آنها به سختی با یک بیلیونیوم تمام سطح سحابی برابری می‌کند.
تقریباً یک‌سوم آنها طیف تشعشعات یک گاز خاص را داشتند (سحابی‌های نشری)، در حالی که دیگر سحابی‌ها از جمله سحابی سیاره نما طیفی پیوسته، مرتبط و وابسته به جرم ستاره‌ها نمایش میدادند. موج‌های ضربه‌ای انفجار ابر نواختر با سرعت هزاران کیلومتر در ثانیه در محیط میان ستاره‌ای سیر می‌کنند. این موج‌های ضربه‌ای مواد میان ستاره‌ای را آشفته می‌کنند و شاید فرایند فروریزش گرانشی را که سرانجام باعث تشکیل ستارگان در ابرهای میان ستاره‌ای می‌شود، آغاز می‌کنند. از هنگام اختراع تلسکوپ، هیچ ابر نواختری در کهکشان ما کشف نشده‌است. اگر ابر نواختری به وجود می‌آمد، تا چندین ماه، در آسمان به تابناکی ماه می‌درخشید.
آیا مولکول های مواد حرکت می کنند؟
سحابی حلقه جنوبی – همچنین به عنوان NGC 3132 شناخته می شود – در فاصله 2500 سال نوری از زمین و خانه یک ستاره در حال مرگ در هسته آن است. JWST با استفاده از دوربین مادون قرمز نزدیک و ابزار مادون قرمز میانی ، یکی از دقیق ترین تصاویر از این سحابی را ثبت کرده است. در دو تصویر بالا، JWST لایه‌هایی از گاز و غبار را در سحابی حلقه جنوبی ثبت کرده است. هر لایه با بیرون راندن ماده کیهانی از ستاره در حال مرگ مرکزی ایجاد شده است.
چرخه زندگی سحابی سفر بی‌پایانی از غبار ستاره‌ای به ستاره‌ها وبرعکس
سحابي چيست؟
برای قرن‌ها، کهکشهان‌های دور با این ابرهای حجیم اشتباه گرفته می شد. متأسفانه این تعریف و توضیح از سحابی‌ها، نیز بسیار سطحی است و ماهیت اصلیشان را بیان نمی کند. از پروسه‌ی ایجاد شدنشان گرفته تا نقششان در تولد ستاره‌ها و سیارات، و تنوعشان، سحابی‌ها همیشه برای بشر رمزآلود و کشف نشده بوده‌اند. سحابی‌ها واقعاً شگفت انگیز هستند، لغت سحابی از کلمه لاتین ابر گرفته شده است و به ابرهای عظیم گرد و غبار، هیدروژن، گاز هلیوم و پلاسما اشاره دارد. به سحابی اغلب مهد کودک‌های ستاره‌ای، یعنی محل تولد ستاره‌ها نیز گفته می‌شود و برای قرن‌ها، کهکشان‌های دور اغلب با این ابرهای عظیم اشتباه گرفته می‌شدند. اندازه اکثر سحابی‌ها وسیع است و قطر آنها تا صدها سال نوری می‌رسد.
- سحابی یک کلمه لاتین به معنای “ابر” است، اما در یک زمینه نجومی، به هر جرم آسمانی اطلاق می شود که هنگام مشاهده از طریق تلسکوپ، ابر مانند به نظر می رسد.
- بعضي از سحابي‌هاي تاريک بوده و تنها هنگامي که مانع عبور نور ستارگان يا سحابي‌هاي تابان از پشت‌شان مي‌شوند، مي‌توان آنها را ديد.
- زندگی ستاره های پر جرمتر از خورشید با انفجاری ابرنواختری پایان می یابد و سحابی بزرگ و گسیخته ای از انفجار به جا می ماند که آن را سحابی باقیمانده انفجار ابرنواختری می نامند.
- اين سحابي با سرعت تقريبي 20 کيلومتر (12 مايل) در ثانيه رو به بيرون حرکت مي‌کند و بعد از 35 هزار سال در محيط ميان‌ستاره‌اي پراکنده خواهد شد.
- از پروسه‌ی ایجاد شدنشان گرفته تا نقششان در تولد ستاره‌ها و سیارات، و تنوعشان، سحابی‌ها همیشه برای بشر رمزآلود و کشف نشده بوده‌اند.
- در حقیقت او دانشمندی بسیار ماهر بود که به عنوان دومین ستاره شناس سلطنتی در بریتانیا خدمت می‌کرد.